Anne-babama kavuşma

Anne ve babam geldi Londra’daki evimize. Mutluluğumu ifade edecek sözler bulmam zor. 3 hafta boyunca onlarla gezmek, eve geldiğimde onları evde bulmak ve oğlumun onlarla bir aradaki mutluluğunu seyretmek paha biçilemezdi benim için.

Bunca sene benim ve abimin hayatlarına kendilerini adamış ve bizden arta kalan zamanlarda kendileri için bir şey yapmaya çalışmış insanlar. Abimle yaş farkım 11 olduğundan benim sınavımdır, benim kursumdur, benim okulumdur, benim derslerimdir ve sonrası bla bla bla… kızımızın şusu var gelemeyiz, kızımızın busu var gidemeyiz dediler hep arkadaşlarına… ve bir gün zaman geldi Londra’ya geldiler, dizimiz ağrıyor, ayağımız ağrıyor demediler, yaşımız var gelemeyiz demediler, yine kırmadılar beni, bizi ve geldiler.

Onları bazen Ege ve İlker'le beraber gezdirdik; bazen sadece ben gezdirdim. London Eye, Buckingham Sarayı, Trafalgar Meydanı, Piccadily Meydanı, Soho, Çin Mahallesi, Oxford ve Regent Caddeleri, Covent Garden, Big Ben, Parlemento Binası, Knightsbridge, Nottinghill ve Portobello Pazarı, Kingston, Wimbledon, Richmond Park ve Cambridge... Hepsine hem turist gibi gittik hem de buraların az buçuk yerlisi. Tabi yanı sıra Ege'nin okula bırakılma ve okuldan alınma seramonileri, yüzme ve futbol kurslarını beraber seyretmek... Hepsi birbirinden güzeldi ama en önemlisi bunları beraber yaşamaktı. Kısacası şahane bir seyahatname oldu :) Eğlendik, mutlu olduk, onlar da çocuklar gibi şendi. Her yer, her şey yeniydi onlar için ve sanırım beğendiler. Hayatı, standartları, çevreyi ve insanlara olan saygıyı…

Beraber mantı açtık, en güzel yemeklerden yaptık. Kendisini 1,5 yaşında kaybettiğim ananemin en sevdiği yemeklerden birini anneme yaptığımda gözyaşlarını tutamadı.

Onlar burda diye eee biz de boş durmadık, siz çıkın dediler biz burdayız Ege ile, siz gezin, isterseniz arkadaslarınızla isterseniz yalnız. Yine bizi düşündüler her zaman ki gibi... Biz de fırsatı değerlendirip şahane bir müzikale gittik ve de keyifli publara.

Sağolsunlar, var olsunlar. Her güzel şey gibi filmin sonuna geldiğimiz havaalanında gözyaşları sel oldu aktı ama biliyorum ki gönülleri daha rahat gözleri arkada kalmadan döndüler İstanbul’a.